Rob Zwetsloot is al sinds begin van de jaren tachtig actief in de media voor onder andere De Waarheid, Zeggenschap, De Staatstv, Staats/Rabotnik, de Kro, Veronica, de Vpro, Rob's Pianobar, Amsterdam FM, Mtnl en De Raad Vandaag. Zowel schrijvend voor kranten en internet als radio en tv.
Oudere bijdragen (2003-2019) van Rob Zwetsloot staan in het archief van AC:
Rob Zwetsloot.
Had niemand deze Amsterdamse televisiepionier nou een knappe camera kunnen meegeven?
Filmpje zegt me niet veel, evenmin als een smartphone filmpje in Berlijn. Zal zelf eens gaan kijken binnenkort, nu de kou wat uit de lucht is. Eigenlijk zie ik de herinnering in verbinding van hun woonadres liever. de ”stolpersteine” kunnen meer voelbare indruk maken… de plek. Maar het gaat bij zo’n monument natuurlijk om de massaliteit – en in de massa verdrinkt het individu. Toch moeten er betere uitingen zijn. Het zijn er veel, heel veel ja dat zie je, maar ze liggen op een grote hoop, net als in de kampen.
Vooropgesteld: ik ben niet joods, mogelijke voorouders wel. Maar daar gaat het niet om: de holocaust is iets verschrikkelijks: systematisch uitroeien van mensen, op grond van ras of geaardheid of ‘je religie/kleur/ afkomst staat me niet aan’, dat is iets wat we nooit moeten vergeten. Daar gaat ‘herdenken’ toch over: alle slachtoffers van wandaden tegen de menselijkheid? Filmpje van Rob is een gebaar… Ook de ‘stolpersteine’ zijn maar een gebaar, het beste is dat we onszelf ‘herprogrammeren’ zodat we in staat zijn de ‘ander’ te begrijpen, en te ontvangen. Dan was Poetin ook een slachtoffer van zijn afschuwelijke verleden als spion van de KGB, en zouden we nu zeggen: ‘die man heeft psychische hulp nodig’, in plaats van hem te vereren als volksleider… (langdurige opname lijkt mij overigens geboden). De wereld heeft slimme mensen nodig! Pas dan kunnen we alle vreselijke oorlogsgebeurtenissen voorkomen. De wereld is een dorp geworden, dus alles wordt bespreekbaar in het Dorpshuis.. (twitter, facebook, en whatsapp, toch?, oja: telegram en insta.)
Maar daar… schreeuwt men met z’n allen, door elkaar…
Toch, vergeleken bij de ingemetselde ontelbare namen, zegt een galerij van kinderportretten mij meer. Menselijkerwijs zijn we niet in staat de enormiteit van de holocaust te bevatten. Pas door de ogen op een kinderportret komt het in ons tot leven.
Het leed in het beeld van een persoonlijkheid wordt zichtbaar.
Dat het zo werkt hebben de duitse nationaalsocialisten heel goed begrepen, daarom werd de bevolkingsgroep die uit de gemeenschap moest geëlimineerd, consequent in een afstotelijk karikatuur afgebeeld. De ware portretten doen de enormiteit van de door haat aangevuurde vernietiging beseffen.