Hopeloos

Het was een grijze, druilerige zondag. Nauwelijks waarneembare motregen, een gesloten wolkendek en tegenvallende temperaturen.
Niks klimaatverandering, somber weertje.
Echt zo’n hopeloze dag.
Niks aan.
Dag voor een somber humeur.
Een dag om je voor een aanstormende auto te storten als je aanleg voor zelfmoord hebt.

De flamingos van de Artis stonden roerloos in hun vijver te lijden onder deze gril van de weergoden.
Zouden ze dromen hebben, en zo ja waarvan?
Zoutmeren? Zon? Vrijheid?
Of was dit voor de vogels een dag als alle andere, waarop ze ongemotiveerd hun functie als attractie vervulden?

Uit de hoofdingang van de dierentuin kwam een in het zwart gestoken bejaarde traag aansukkelen op een scootmobiel.
Zijn blik verried dat het weer hem triest had gestemd.
Ook voor hem een hopeloze dag.
Pet diep over zijn ogen en toch maar door.

Hij reed de zebra op. Aan zijn rechterkant kwam een groepje fietsers aan op van die stomme geel-blauwe leenfietsen van de NS.
Rotfietsen.
Ze reden recht op de bejaarde scootmobieler af, en leken niet de intentie te hebben om uit respect van de oude van dagen op de zebra te stoppen.
Net op tijd zette hij de scootmobiel stil midden op de zebra. 
De fietsers slingerden hem voorbij, met moeite in het zadel blijvend en verongelijkt kijkend.
“Wat een gekluns”, riep een van de wielrijders naar de oude man.
Die brabbelde machteloos: “Niets blijft mij bespaard” en vervolgde zijn weg met een geschonden vertrouwen in de werking van zebra’s, NS-fietsen en de weergoden.
Echt zo’n hopeloze dag en het is maar dat u het weet.

* Laatste revisie op 19 maart 2023 door Redactie AC