Posted by Onlangs opende de gemeente Amsterdam een nieuwe hulplijn, waar jongeren met depressieve klachten, eenzaamheidsgevoelens en andere mentale problemen ten gevolge van de coronamaatregelen terecht kunnen voor informatie, advies, raad of gewoon een goed gesprek. Deze week kwam daar de website Young Originals bij. Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik dit nu een broodnodige uitbreiding van de geestelijke gezondheidszorg vind, of een knieval voor een generatie van schandalig verwende wattenbollen met aanstelleritus en een ruggengraat van smeltend smurfenijs.
Toen vorig jaar de eerste vrijheidsbeperkende maatregelen werden ingevoerd, waren het vooral de jongeren die zichzelf ernstig getroffen voelden en dat vooral ook aan iedereen lieten weten. Geen feesten, geen festivals, geen kroegentochten, geen concerten, geen Tinderdates en geen Netflix & Chill. Hoe help je de jeugdjaren van een hedendaagse jongere effectief om zeep? Een ingezonden brief van een 90-jarige oorlogs-overlevende, waarin hij het ongemak van de klagende jongeren relativeerde met zijn eigen jeugd tijdens de tweede wereldoorlog, ging viral op social media en kon rekenen op instemming vanaf alle kanten.
Klotsende hormonen
Maar inzichten kunnen veranderen, althans die van mij. Als je een jaar of 17 bent, is één jaar een flinke hap uit je leven en maakt ook een relatief groter deel uit van het totale geheugen, dan bij iemand van zeg maar middelbare leeftijd. Met zo weinig “levenservaring” is een jaar intenser en maken herinneringen meer indruk dan bij iemand die zijn vijftigste zomer voorbij ziet komen. Er gebeurt ook het nodige op die leeftijd: lijven veranderen: hormonen klotsen tegen de plinten op, de rol van ouders wordt anders en de eigen zelfstandigheid groeit. Maar ook sociaal gezien is dit de tijd van volwassen worden, van het bouwen van vriendschappen en relaties, van experimenteren met middelen, drank en seks. Grenzen worden opgezocht, opgerekt, verlegd en soms overschreden. Het kan ook nog even, zorgeloos en zonder verantwoording, voordat sociaal maatschappelijke verplichtingen de maat worden.
Het is niet raar dat jongeren niets willen missen van een levensfase die nooit meer is terug te halen. Dat bagatelliseer je niet door te verwijzen naar jongeren in andere tijden of gebieden, hier is namelijk geen sprake van extreme armoede of oorlogsgeweld, maar van geformuleerd beleid waarin belangen worden afgewogen. Dat laatste maakt voor veel mensen het verschil uit tussen berusting in een gegeven situatie of frustratie om hetgeen dat door een ander voor je bedacht is. En dat dan ook nog eens niet kunnen delen met je vrienden omdat de maatregelen dit niet toelaten.
Gedifferentieerd kijken
Vanuit allerlei hoeken komt momenteel de roep om bij het vaststellen van maatregelen meer rekening te houden met de belangen van jongeren. Dat gebeurt niet alleen vanuit de jongeren zelf, maar bijvoorbeeld ook vanuit een groep prominenten waarvan ook onze eigen burgemeester deel uitmaakt. Geen stupide ideeën om oudjes en zwakkeren op te hokken ten behoeve van het feestgedrag van de nieuwe generatie, maar voorstellen om bij het wijzigen of versoepelen van maatregelen serieus te kijken naar wat voor deze jongeren mogelijk is. Ik denk dan aan het meer gedifferentieerd kijken naar mogelijkheden binnen de horeca en sportclubs, in plaats van alle binnen deze sectoren vallende bedrijven of instellingen over één kam te scheren. Maar ook zou er meer actieve ondersteuning moeten zijn voor het organiseren van testevenementen, speciaal voor de mensen die qua leeftijd het minste last van eventuele besmettingen zouden kunnen hebben.
En die hulplijn? Ongetwijfeld krijgt die te maken met huilies die aan de lijn hangen omdat ze dit jaar wéér niet naar Mystery Land kunnen, maar ik gok dat ze de meeste winst boeken bij jongens en meisjes die ook zonder corona al niet op hun sterkst waren, maar door de bestrijding daarvan nog meer geïsoleerd dreigen te raken. Dus ja, die hulplijn is waardevol, al blijft natuurlijk de hoop dat deze zo snel mogelijk weer overbodig wordt.
* Laatste revisie op 2 maart 2021 door Redactie AC
Geheel mee eens. Wel nog een kleine kanttekening: voor senioren geldt natuurlijk óók dat een enkel jaar heel kostbaar is, want hoeveel levensjaren zijn er nog te gaan?
Het plots opkomende begrip voor de ‘jonkies’ heeft wellicht veel te maken met de verkiezingen binnen 2 weken. Begrip kost niks dus de verleiding… ondertussen stijgen de dagelijkse besmettingsscores (ondanks die trotse 1 miljoen van De Jonge). Verder sluit ik me aan bij Arnoud, want iemand die statistisch een levensverwachting had van 5 jaar is maar even 20% daarvan ontnomen. Dus natuurlijk: vaccineren in verhoogd tempo en natuurlijk niet ophokken van kwetsbaren en inzet op organisatie en zorginspanning vergroten als gevolg van risicovolle ‘versoepelingen’ in een tijd van snel stijgende cijfers.
Ik heb nou niet de indruk dat er vanuit de politiek momenteel veel aandacht is voor “coronajongeren”, de opening van de middelbare scholen lijkt me een typisch geval van een “moetje”. De roep om aandacht zie je toch meer uit maatschappelijke organisaties komen.
Ieder levensjaar is er één, het vervelende is alleen als dit jaar precies in een kantelperiode van je ontwikkeling plaatsvindt…
Ik zie weinig ‘maatschappelijke organisaties’ te hoop lopen op straten en pleinen. De parken worden wegens toeloop van ‘coronajongeren’ die daar hun ‘kantelperiode’ komen vieren, wegens succes gesloten. Pech voor de opa’s en oma’s die er al niet meer durfden komen.
Aandacht wordt in de politiek niet alleen met de mond beleden, maar ook alle probeersels met sneltestentoegang komen uit die hoek.
In de media, de extensies van de nieuwsblokken op radio en tv kregen inderdaad maatschappelijke organisaties, beroeps en belangengroepen tot en met de werkloze sekswerkers volop kans voor commentaar in beeldzendtijd.
Ik vrees dat alweer een hulplijn erbij, naast de bestaande, speciaal voor de ‘coronajongeren’ weggegooid geld is, wat we allemaal ooit weer op ons eigen bordje als onbetaalde rekening krijgen.
Okay
Het was zo veel beter geweest als deze klaaggeneratie vanaf de geboorte wat vaker het woord ‘nee’ te horen zou hebben gekregen en wat minder jong van alle gemakken voorzien zou zijn geweest. Heropvoeden is nu eenmaal lastiger dan opvoeden.
Ben ik deels met je eens. Kids die janken omdat ze de nieuwe PS5 of iPhone niet in hun zakken hebben zitten sluis ik resoluut door naar deze categorie. Ik vind wel dat je de maatschappij niet enorm overvraagt als je beleidsmakers vraagt om bij de besluitvorming niet alleen naar de economie te kijken, maar ook naar een aantal basisbehoeftes als onderwijs, elkaar zien en samen te sporten. Dat zal in vorige generaties niet anders zijn geweest.
Milena ik ben het helemaal met je eens👍👍👍👍👍
Laten we ons echter niet laten misleiden door de feestende jongeren in het Vondelpark. Er is ook een aanzienlijk categorie jongeren in een kwetsbare positie. Zoals jongeren in het speciaal onderwijs (zie het artikel van Anneke Koelewijn) en kinderen die thuis in moeilijke omstandigheden zitten, tot zelfs huiselijk geweld aan toe. Ook zijn tieners dikwijls gevoelig voor depressies. Daarop moeten we focussen als we het hebben over de moeilijke positie van jongeren. De rest komt er wel overheen, lijkt me.
Hierop ben ik het ook geheel met jou eens Arnoud. Die jongeren zijn ook niet of sporadisch in zicht en zeker niet in het Vondelpark. Ze zouden meer in het zicht moeten zijn bij de verkokerde hulpinstanties.
Jongeren in een moeilijke positie die hulp nodig hebben, moeten hulp krijgen. Laat daar geen misverstand over bestaan. Ik vraag me ten eerste alleen af hoeveel van die “hulpbehoevende” jongeren hulp nodig zouden hebben gehad als ze een degelijke opvoeding met wat meer ‘nee’ gehad zouden hebben. En ten tweede bedoel ik met de “klaaggeneratie” overigens meer de jongeren zoals op deze foto http://schlijper.nl/210224-img-0892-amsterdam-keizersgracht.photo , die op randje avondklok lachend een kist wijn leeg zitten te zuipen aan een tafel over de hele breedte van een trottoir van een smalle gracht, zodat voetgangers en minder validen daar geen gebruik van kunnen maken zonder “vriendelijk” te moeten vragen of ze er misschien even langs mogen.
Er zijn veel teveel hulplijnen voor jongeren, het probleem zit ‘em in de aardsluie opvoeders, die wegkijken bij alle ‘probleempjes’ van de kids…Een hulplijn voor die totaal doorgezopen/gesnoven ouders zou meer op zijn plaats zijn. En verder gewoon optreden tegen de ‘jeugd van tegenwoordig’ als dat wettelijk vereist is. Maar wel de ouders van dit minderjarig tuig verantwoordelijk stellen! Jongeren mogen wel een tandje terug als het gaat om beleefdheid tegenover ouderen, bescheidenheid in het algemeen en beleving van hun omgeving (niet ‘ik’ maar ‘wij’). De opvoeders zitten onderuit in de stoel met een glas of een joint. Kun je van dat soort een eerlijke opvoeding verwachten? Nee dus!
De school (als die al de opvoeding te pas komt) is vaak niet ’thuis’ als het om aberraties gaat, de ouders zijn stom en vooral doof, dat is het gemakkelijkst. Opvoeden is iets wat geleerd moet worden, door iedere volwassene. Dus op school.
Jong geleerd is oud gedaan… De Patatgeneratie is ontaard in de generatie Niks!
Mao Ze Dong had gelijk: maximaal 2 kinderen, meer kunnen ouders niet aan qua opvoeding…