Posted by Vrijdag oudejaarsdag, de laatste dag van het leven van een warmhartige Amsterdammer. Een bijzondere kunstenaar, die ik bij mijn tweemaal jaarlijkse bezoeken aan Arti op het Rokin leerde kennen. Fabrice, toen zelf nog niet eens lid van de eerbiedwaardige kunstenaarssociëteit troonde mij mee door de zaaltjes langs installaties en schilderijen van de ledenexpositie: “Kijk John, dit moet je zien, ik weet zeker dat je dit zal aanspreken!” Hij voelde mijn voorkeuren aan en we werden vrienden.
In memoriam Fabrice Hünd
‘Als jongetje was Fabrice Hünd, zoals hij toen nog voluit heette, nogal bang van twee gaten in het plafond van zijn slaapkamer. Met maar een beetje fantasie waren het twee boze ogen. En dan zat er ook nog eens een barst in het plafond. Met maar wat verbeelding was dat een mond die hem wilde opeten. Met zijn tekentalent ging de jongen zijn angsten te lijf. Van de twee gaten maakte hij paardenkoppen en ook die barst werd makkelijk iets minder bedreigends. Vijf jaar oud was Fabrice Hünd toen nog maar.’
Transformatorhuisje
Zo begint een In Memoriam over de Amsterdamse kunstenaar Fabrice (1961-2021) in Het Parool. Ik herinner me hem in ingewikkelde houdingen bij het werken aan zijn megamozaïek op een, eerst onooglijk, transformatorhuisje op een snikhete zomerdag. Ik zie hem weer enthousiast bezig als drummer in een geïmproviseerd dansbandje tijdens de ‘after hours’ van een expositie. Ik herinner mij ook de ongedwongen nieuwjaars- en seizoensfeestjes in Hilversum waarvan ik dan met een tekening thuiskwam. En als ik bij mijn eigen dochter op bezoek kom dan kijk ik steeds even naar een schilderij van een fee met een sprookjespaard, dat ik haar voor hun nieuwe verbouwde huis geschonken heb. Toen ik dat werk voor het eerst zag, zag ik haar daarin, met haar liefde voor dieren.
Nee, vergeten zullen we Fabrice niet, dat is onmogelijk – maar dat hij er niet meer is, ik kan het nog niet bevatten.
* Laatste revisie op 3 januari 2022 door Redactie AC
Ach, Maurice, vreselijk!
Maurice was altijd aanwezig, niet zozeer door hemzelf maar altijd door zijn opvallende kunst. We kenden elkaar uit de Pijp, waar hij ooit een atelier had, en gelukkig veel muren en andere objecten met zijn kleurige schilderingen mocht opfleuren.
Veel te jong- woorden schieten tekort.
Is zijn echte voornaam Maurice? Niet Fabrice?
De automatische spellingsuggestie van mijn mailprogramma stond aan… (en ik lette niet op!) Excuses aan Fabrice, postuum. Gelukkig zijn er nog diverse muurschilderingen in Amsterdam van zijn naam te vinden, maar dat is een schrale troost.
De uitvaart van Fabrice vindt in besloten kring plaats.
In de openbare ruimte van Amsterdam vindt u 6 megamozaieken!