Posted by 
Met bijdragen van Hans Frederiks, Rob Zwetsloot en Arnoud de Jong
Ik las het droevige bericht dat Julius Vischjager was overleden. Heel tragisch, hij was dood in de gracht gevonden.
Ik sprak hem in 2005, gewoon op straat, toen we met de redactie van Amsterdam Centraal op een terras zaten in de Staalstraat. Hans Frederiks maakte er een mooie foto van.
Uiteraard kreeg ik meteen ook een exemplaar van de Daily Invisible, zijn eigen, met de hand geschreven krant, die hij kopieerde en uitdeelde. Daarna zag ik hem ook nog af en toe bij kunstenaarssociëteit Arti. Daar speelde hij dikwijls piano.
Hij was een markante en lieve man. Hij was journalist en bezocht altijd de persconferentie van de premier, waar hij volgens traditie de laatste vraag mocht stellen. Premier Balkenende probeerde daar op zeker moment onderuit te komen, maar daar werd door de verzamelde pers een stokje voor gestoken. Julius was een icoon.
Wanneer je met hem in gesprek raakte, moest je daar de tijd voor nemen. Hij wist veel, dacht helder, maar ergens in zijn hoofd was de rem eraf. Hij praatte maar door. Amsterdam (en Den Haag natuurlijk) verliest een bijzondere man.
Julius Vischjager werd 83 jaar. We vergeten hem niet.
Rob Zwetsloot over Julius Vischjager
Ook Rob Zwetsloot kwam gisten met een mooi in memoriam voor Julius. Ter aanvulling zetten we dat hierbij, want Rob weet nog veel meer van hem.
* Laatste revisie op 8 oktober 2020 door Redactie AC
Ach wat treurig, verdronken in de gracht. En dat na 83 jaar.
Grote schok toen ik las dat Julius overleden is. Ik heb Julius jarenlang geholpen met de uitgave en administratie van zijn krant de “Daily Invisible” Samen hebben we de “Vertederingsconcerten” bij de Ministeries in Den Haag georganiseerd. Een geweldige belevenis.
Ook piano concerten bij Beth Shalom en andere verzorgingstehuizen in Amsterdam. Julius was een hele lieve man, maar wel met een speciale gebruiksaanwijzing. Julius is een van die mensen die Amsterdam zo kleurrijk en bijzonder hebben gemaakt. Ik vond het heel bijzonder om met hem samen te werken. Zo triest hoe hij aan zijn einde is gekomen.
Irene Jonkhoff-Spigt
Op mijn werkplek in de Linnaeusstraat kwam hij regelmatig binnen wandelen om zijn krantje rond te brengen. Mijn meeste collega’s probeerden hem af te wimpelen want als je eenmaal het gesprek begon bleef hij plakken. Ik vond het wel amusant en stond regelmatig een kwartiertje met hem te kletsen.
Wel bijzonder dat mensen zo intelligent zijn dat hun eigen hersens het niet meer kunnen bijhouden. En het geheim hoe hij uiteindelijk in het water terecht is gekomen neemt hij met zich mee….
Sorry, nu pas..
Julius was de ‘krantenman’ optima forma, in Zwart of vaak ook in Oost.
Mooi mens, aimabel en vooral zichzelf!
Vreselijke dood, denk ik, ik hoop niet zelfgekozen.