Posted by De scholen weer dicht doen, dat is voor mij onacceptabel zei minister Slob voordat de tweede Lock down werd aangekondigd. Een week later gaan de scholen toch dicht. In OP 1 verdedigt hij de schoolsluiting. Met pijn in het hart en onvermijdelijk zijn de woorden die hij gebruikt. ‘Het ligt niet in de scholen, daar is alles goed geregeld maar het gaat erom de vervoersbewegingen en de contacten terug te krijgen’. Zijn ogen knijpen samen, het zweet verzamelt zich op zijn bovenlip. Ingrijpende maatregelen zijn nodig zegt de twijfelende minister. Hij voelt zijn ruggengraat vol slagroom lopen.
Veel te ingrijpende maatregelen vindt Machteld uit Amsterdam in haar ingezonden brief in de Volkskrant. Vooral voor het speciaal onderwijs. Zij vraagt zich af of er wel genoeg nagedacht is over de gevolgen van de sluiting voor kinderen uit het speciaal onderwijs. Haar zoon van 8 zit op het speciaal onderwijs en heeft continu begeleiding nodig. De school speelt een essentiële rol in zijn leven.
Ik snap Machteld. De politiek heeft geen idee waar ze het over hebben. Ik wel. Ik heb onmiddellijk Colin op mijn netvlies, een van de leerlingen van onze school voor speciaal onderwijs.
Colin is 9 jaar en hij houdt van structuur. Elke dag hetzelfde. Zijn jas op dezelfde plek, zijn tas staat er rechtsonder, met de rits naar achteren. Eerste de ene juf een hand, dan de andere. Elke dag dezelfde kinderen, hij zegt ze nooit gedag. Elke dag hetzelfde rooster: rekenen om 9 uur, taal om 10 uur, gymen om 11 uur, eten om 12.00. Elke dag een appel en drie boterhammen. Ook als er gekookt wordt in de klas. In de middag verzint en tekent hij een nieuwe wereld. Hij werkt liever niet samen, is beter af alleen. Een gestructureerde dag is de best denkbare dag voor Colin.
Zijn vader brengt en haalt hem elke dag. Op hetzelfde tijdstip. Op een dag is hij te laat. Hij staat in de file. Colin rent in paniek de klas uit, van de ene kant van de school naar de andere om wanhopig uit de ramen te turen naar zijn vader. Eenmaal denkt hij de auto van zijn vader te zien maar hij heeft het mis. Hij is ontroostbaar. Wanneer zijn vader eindelijk komt, snauwt hij ‘stomme vader’ en rent naar buiten. De structuur is weg, chaos stuift de hoek om.
Idris is het klasgenootje van Colin. Hij heeft door Europa gezworven, samen met zijn broertjes, vader en moeder. Berooid kwamen ze aan in Amsterdam. In hun kleine flat in Amsterdam Noord is de grond van de enige slaapkamer bedekt met matrassen. In de kleine woonkamer en keuken is het stampvol. Overal staan er dozen en vuilniszakken met kleding en huisraad.
Voor Idris is school de fijnste plek op aarde. Thuisonderwijs is een ramp voor Idris. De dagelijkse ruzies in het opgepropte veel te kleine huis maken hem horendol, de armoe bijt gaten in zijn kleren, er is simpelweg geen plek voor hem.
Onze school heeft een verplichting onderwijs te organiseren voor kwetsbare leerlingen, voor leerlingen met een grote structuurbehoefte en voor leerlingen van ouders met een vitaal beroep. Dat zijn al onze leerlingen.
Onze school voor speciaal onderwijs is open na de kerstvakantie.
Eerdere stukken van Anneke Koelewijn staan in ons archief.
* Laatste revisie op 13 januari 2021 door Redactie AC
- Fietsenhok - 2 maart 2024
- Ik wil een meisje zijn - 13 april 2021
- Makkelijk praten - 18 februari 2021
Maatwerk is moeilijk op een mammoet-tanker. Bijna onmogelijk met zoveel kapiteins…