Een saaie gozer

Het was rustig in het Stedelijk museum. Bij de tentoonstelling van Ulay kon ik bijna meteen naar binnen.
Dat was het weekend wel anders geweest vertelde een suppoost.
Dat kwam doordat er een item op de treurbuis was geweest, in de show M.
Dat nogal onnozele gesprekje had een bezoekersstorm gegenereerd.
Ja, Ulay was opeens echt kunst voor de massa, hetgeen leidde tot lang wachten en lange rijen om de zalen in te mogen, irritatie en stress, gekte kortom. 
Ook omdat er per zaal het aantal bezoekers beperkt is.
Ik hoefde deze dag slechts een minuutje wachten voor ik de eerste zaal kon betreden om me te mengen in een exclusief publiek van kunstkenners dat rondliep met gezichten strak in de plooi, want het betreft natuurlijk hier een tempel van goede smaak en verwondering, de beeldende kunst.
Lachen is hier blasfemie.
Een suppoost hield vanuit de ingang het aantal mensen in die eerste zaal nauwkeurig in de gaten.
Maar daarna was het gedaan met de discipline. In een zaal met maximaal 5 toegestane bezoekers telde ik er 9, en in een zaal met maximaal 8 telde ik er 14.
Enzovoort en zo verder.
Allemaal beschaafde, weldenkende en keurig opgevoede burgers die zich kwamen vergapen aan leven en werk van Ulay, die in zijn turbulente leven alles heeft gedaan waar een suffe modale burgerman zoals ik niet eens van kan dromen.
De tentoonstelling documenteert dat leven, vanaf het verlaten van zijn eerste vrouw en kind tot een aangrijpend portret vlak voor zijn dood.
Ulay, het levend kunstwerk.
Dood.
Ik moest bij het verlaten van het museum toch even denken aan Amsterdams eigen levend kunstwerk Fabiola, die een aantal jaren geleden overleed in een hospice dat inmiddels is afgebroken.
Mannen die iets bijzonders maakten van hun leven.
Zij wel.
Ik ben toch eigenlijk een saaie gozer.
Maar ik leef nog.
Nog wel.
Tis maar dat U het weet.

* Laatste revisie op 8 december 2020 door Redactie AC