Het eigen gelijk

Onlangs heeft een of andere onverlaat een beeld van André Hazes op de Dam in Amsterdam onthoofd.
Later was er een demonstratie tegen de coronamaatregelen. En in de avond zag ik luid toeterend een zootje tractoren over de Oostelijke eilanden rijden. Elders in de stad werden namen van zeehelden beklad.
En zo gaat het maar door.

Allemaal activisten met hun eigen agenda. Iedereen zijn eigen protest. Iedereen zijn eigen gelijk.
Vandaag zal er ook weer weer protest zijn. Allemaal oud nieuws een dagje later.
De mensen hebben zeker niks beters te doen.

Ik moest van de weeromstuit aan de dichter Gerard van het Reve denken, ooit geciteerd door van Agt in tv-programma Zomergasten, waar ik ook dit jaar niet naar ga kijken.

Komt een gedicht:

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet ’s avonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.

En ik heb nog een gedicht van die boy uit Betondorp, dat op een of andere manier toepasselijk voor het huidige klimaat:

Ze willen dat ik schrijf
voor de vooruitgang.
Maar ik kan niet schrijven zoals zij,
al stam ik van hen af.
Ik moet de wijken van het volk in
en mijn oor te luisteren leggen:
zo hoor je nog eens wat.
Wat wil het volk?
Niet veel goeds, dat is zeker.
Dus ga ik de straat op,
met mijn eigen vaandel
Waarop geschreven staat:
Vrijheid! Ziekte! Ouderdom!
Lang leve de dood!