Tijdens een fietstochtje om de vorderingen van de nieuwbouw op Oostenburg te bewonderen werd mijn aandacht getrokken door exotische muziek. Ingeklemd tussen in aanbouw zijnde woningen en de ingang van het Init-gebouw stond een groep van ongeveer 200 mensen met vlaggen, spandoeken en borden met foto’s.
Er werden leuzen in een mij onbekende taal geroepen, foto’s gemaakt en gezwaaid met mobiele telefoons.
Een aantal niet onaantrekkelijke vrouwen voerden een traditionele dans op.
Nieuwsjager
De nieuwsjager in mij werd wakker. Ik begreep van een van de participanten dat het hier een demonstratie betrof tegen de onderdrukking van de Koerden in Iran en nu werd ook de ouwe salonactivist in mij wakker. Uiteraard was ik solidair en dacht terug aan mijn tijden bij Amnesty, de Waarheid en de krakersbeweging.
Solidariteit was toen mijn middelste naam. Het kost tenslotte niks, is geheel vrijblijvend en misschien doe je er nog iemand een lol mee of leer je nog eens leuke mensen kennen.
Inktkoelies
Dat die demo op deze plek was komt omdat in het Init-gebouw de redacties van drie dagbladen gevestigd zijn en de demonstranten hoopten hiermee enige aandacht van de inktkoelies binnen te genereren, maar van deze laatste mensensoort kon ik geen exemplaar waarnemen.
Ze zaten vast te lunchen, vergaderen of obligate stukjes met meninkjes te tikken. Of voor ze dit vlammend protest arrogant hun neus ophaalden of toch het wat aandacht hadden geschonken voor mijn komst zal een raadsel blijven want ik lees die kranten niet en het is maar dat u het weet.
* Laatste revisie op 9 oktober 2022 door Redactie AC
Rob, ik lees de kranten wel, uit een soort ‘nieuwshonger’, maar waar ik vroeger in de papieren edities overspoeld werd met wereldnieuws, is het nu huilen met de pet op: de ‘couranten’ staan uitsluitend vol met ‘meningen’, die na lezing – tijdverspilling- , volstrekt oninteressant zijn, meestal een ernstige vorm van egotripperij. De meeste journalisten, of beter het volk wat daarvoor doorgaat is meer met hun eigen beleving bezig dan met objectief het ANP(bestaat dat nog?) te volgen, er volgen altijd lange bespiegelingen over ‘hoe het beleefd wordt bij de inwoners’, de slachtoffers etc. En dan geeft de ‘journalist’ een ellenlang exposé over hoe hij/zij dit allemaal doorleefd heeft…
Inderdaad, niet te verteren, ik overweeg jouw levenswijze: geen kranten meer, noch de papieren versie (veel te duur en milieubelastend) noch de digiversie (veel te duur en volstrekt oninteressant)