Na een periode van relatieve stilte is er weer eens een beetje leven in de cancel-scene. Dat gaat nu eens niet over de rituele slachting van Marco Borsato, maar over cabaretier Patrick Laureij. Deze man presteerde het namelijk om bij een optreden in het Amsterdamse theater VU Griffioen een vrouw weg te sturen, omdat zij een hulphond bij zich had. Een hulphond! Hoe diep kun je zinken als artiest, toch? En dan ook nog roepen dat je niet optreedt voor baby’s en honden!
Nu had ik eigenlijk nog nooit van de beste man gehoord, maar na zo’n geintje kun je een verdere, succesvolle carrière in de Nederlandse theaters wel op je buik schrijven, want er komt natuurlijk geen hond meer naar je kijken. Daar zorgt geschokt en verontwaardigd Nederland wel voor. Het feit dat hij na een goed gesprek met de vrouw zijn voorstelling gewoon hervatte was natuurlijk mosterd na de maaltijd.
Knalharde muziek
En toch, was het dan zó gek wat hij deed? Patrick gebruikt in zijn shows veel knalharde muziek en vroeg aan de vrouw of de hulphond die wel aankon. Na een, wat hij verklaarde, onduidelijk antwoord besloot hij de vrouw te weigeren en legde hij de show stil toen het publiek negatief reageerde. Pure discriminatie, vond iedereen, want ook na het hervatten van de show bleek de hond gewoon rustig.
Mag ik daar anders naar kijken? Honden beleven muziek anders dan mensen; wat voor ons een fijne pot dansbare herrie is, is voor honden vaak een oorverdovend en onsamenhangend lawaai waar ze bepaald geen plezier aan beleven. Dat hulphonden getraind zijn hier rustig onder te blijven is wat anders dan dat ze geleerd hebben het te waarderen. Met z’n ongelukkige optreden en niet al te coherente uitleg lijkt Patrick dus wel een punt te maken.
Juiste publiciteit
De Stichting Hulphond reageert enthousiast op de aandacht omdat het de juiste publiciteit oplevert voor het belang van mensen met een hulphond en de problemen waar ze dagelijks tegenaan lopen. Terecht, want mensen met een visuele of lichamelijke beperking, of zelfs met PTSS, zijn door hun hond in staat om een behoorlijk zelfstandig en compleet leven te leven, iets waar veel winkels, horecagelegenheden en dus ook theaters nog vaak op gewezen mogen worden, het weigeren van een hulphond is namelijk verboden.
Waar ik dan weer wel moeite mee heb, is de uitspraak dat je een hulphond moet vergelijken met andere hulpmiddelen, zoals een rolstoel, een bril of krukken. Functioneel is dat absoluut waar, maar het is en blijft een hond, een dier dat afhankelijk is van een baasje of bazinnetje. Dat brengt in mijn visie verantwoordelijkheid met zich mee en dus ook de vraag in hoeverre je je “hulpmiddel” in situaties brengt die het dier wel eens als uiterst onprettig zou kunnen ervaren.
Blame ik nu de victim? Beschuldig ik de betreffende vrouw van dierenmishandeling? Absoluut niet, ik zou niet durven, maar ook déze discussie mag volgens mij gevoerd worden en in die zin vind ik het niet eerlijk om Patrick Laureij meteen weg te zetten als een hondenhatende barbaar en hem publiekelijk te cancelen. Ook dit verhaal heeft namelijk twee kanten.
2 reacties
Beste Frans,
Ik ben Hedzer, de echtgenoot van Lidwien en “baasje” van Sam, de blindengeleidehond in kwestie, en was ook aanwezig bij de voorstelling van Patrick Laureij. Ik ben een groot voorstander van de gedachte dat elk verhaal (minstens, vaak nog veel meer) 2 kanten heeft. Feit blijft (u was waarschijnlijk niet aanwezig) dat er tijdens de voorstelling slechts hooguit 1 minuut sprake was van enigszins luide “gabbermuziek” (iets waar Sam totaal niet van onder de indruk was), dat dit plaatsvond voor het opkomen van Patrick, en dat daarna geen enkele muziek meer plaatsvond. Dus het excuus van Patrick dat het hem om dierenwelzijn ging, is echt achteraf gefabriceerd. Mijn vrouw is al dertig jaar afhankelijk van een hond ( onder meer om haar door het verkeer te begeleiden, en als hulphond te fungeren door dingen van de grond te rapen en deuren te openen) dit stelt haar in staat om nog steeds fulltime te werken als psychotherapeut/medisch ethicus ( ondanks vele handicaps, zoals daar zijn rolstoelafhankelijkheid, zware slechtziendheid, 24/7 sondevoeding, high output stoma, etc etc)
Zij is dus inmiddels gepokt en gemazeld om in te schatten wat een hond wel of niet aankan, en u kunt er dus op rekenen dat zij bij het minste of geringste teken van onrust bij de hond, het welzijn van de hond laat prevaleren. En ik weet zeker dat dit voor de meeste ‘baasjes” van hulphonden geldt. Wel zijn mijn vrouw en ik het met u eens dat het cancelen (tot aan doodsbedreigingen aan toe) van Patrick volkomen ongepast is. Wij hebben daarom ook besloten om tijdens de voorstelling te de-escaleren, zijn (toch enigszins halfhartige) excuses te accepteren, het publiek te bedanken voor de solidariteit, de voorstelling toch bij te wonen, en mijn vrouw heeft hem na afloop nog een hug gegeven. Ook hebben we ons best gedaan om hem, na de ontstane mediastorm, uit de wind te houden. Het was een uitglijer van hem, excuses aanvaard, storm in een glas water, klaar (u wilt niet weten met wat voor onbeschoftheid en onwetendheid mijn vrouw vrijwel dagelijks te maken heeft, dus wij waren echt niet zeer geschokt hierdoor) . Maar ik begrijp uw angst dat eigenaars van hulphonden hun hond als een soort van werktuig/robot zien, maar naar mijn ervaring (ook met andere “gebruikers”) is dit (enkele uitzonderingen daargelaten) volkomen ongegrond. Integendeel, menig hulp/geleidehond heeft een veel prettiger leven, met een baasje die zielsveel van hem/haar houdt en bijna altijd bij hem/haar is, dan menige “gewone” hond met een onkundige of onverschillige baas. Hopelijk heb ik uw mening over werkende honden enigszins kunnen bijsturen.
Met vriendelijke groeten, Hedzer
@ Hedzer: Ik vind het een prachtige aanvulling op het artikel. Nog één vraag: is die Patrick Laureij nou wel leuk eigenlijk? 😉