Posted by Recycling: moeilijker kunnen we het u niet maken – Tijdens de kerstweek hebben we de kledingkasten weer eens opgeruimd. Alles wat niet meer past, gaat eruit. Maar liefst 6 volle vuilniszaken. Klaar voor hergebruik. Samen op weg naar een van drie textielcontainers in de buurt.
Helaas waren alle textielcontainers vol. Maar ze zijn ook onhandig als ze niet vol zouden zijn. Ik kan er zelf amper bij. De vulopening kan een kledingstuk per keer aan. Zonder auto sta je dan met die volle vuilniszaken met geen enkel inzamelpunt op loopafstand.
Later op de dag met volle tassen blikjes naar de winkel. Weer doet de statiegeldautomaat van de Jumbo het niet. Dan maar weer in de afvalbak. Onderweg zie ik her en der achtergelaten koelkasten en matrassen op de stoep. In plaats van meer te recyclen of te hergebruiken lijken consumenten de circulaire duurzaamheidsambities niets uit te maken. Als ‘urban mining’ niet op gang komt, dan wordt het niets met die ambities. Amsterdammers zijn recordhouders bij het recyclen.
Eens goed nadenken
Misschien moeten de gemeente, de inzamelaars en afvalverwerkers eens goed nadenken over slimme en gemakkelijke concepten (en beloningen en regeltjes) die verschillende groepen Amsterdammers stimuleren om meer te recyclen of te hergebruiken.
Een inspirerend voorbeeld is de E-waste Race. Dat is een wedstrijd tussen scholen in een regio om zoveel mogelijk elektronisch afval bij mensen uit de buurt op te halen. Buurtbewoners kunnen hun afgedankte elektronische producenten aanmelden op deze website. Scholieren en buurtbewoners maken dan een afspraak om het afval thuis op te laten halen. De school scoort hier punten mee en kan een schoolreis winnen.
De E-waste race maakt het inzamelen van elektronisch afval leuk, leerzaam en gemakkelijk. Misschien is dit ook iets voor onze oude kleding? Maar eigenlijk mis ik de vertrouwde Zak van Max. De jaarlijkse textiel ophaalronde voor het goede doel. Daar kon je op rekenen.
* Laatste revisie op 4 januari 2024 door Redactie AC
Het probleem bij het recyclen is volgens mij niet dat bewoners niet mee willen werken, maar dat gemeenten, geheel verstrikt in absurde regels, compleet de weg kwijt zijn. De overheid is dat ook. De overheid verordonneert, opgejaagd door EU wetten de vreemdste dingen, bijvoorbeeld dat dopjes van plastic flessen nu aan de fles moeten vastzitten (middels een extra stukje plastic), zodat je de fles niet meer normaal kunt uitschenken (dankjewel, AH!). Blikjesautomaten zijn overal een verschrikking, de eerste 5 blikjes slikt ‘ie nog, daarna gaat de automaat op ’tilt’. Glasbakken zijn overal overvol. Textielbakken idem (mijn kleding gaat slechts geheel versleten de textielbak in). Oftewel: als de burger een beetje ‘recyclemoe’ wordt, gaat alles gewoon weer bij het restafval (dat doe ik ook, zonder schaamte!)
Electronisch afval tracht ik nog steeds bij de producent neer te gooien, maar ook dat is moeilijk…
Omslag van weggooien moet van beide kanten komen: niet alleen de consument, die in mijn gemeente doodgegooid wordt met regels en beperkingen (hoe raak ik mijn oude bankstel kwijt zonder bezit van een auto?), maar ook van de producenten die alles weer op de gemeentelijke afvaldiensten wegschrijven…
Soms springt er een firma uit: had een kapotte printer, bestelde een nieuwe, nee ’tweede keus’ bij een firma uit Nederhorst den Berg, en kon de oude direct meegeven aan Post.nl . Kijk, dat bedoel ik met recyclen.. alle lof voor deze firma 123…