‘Geef de etende mens een stoel, dan verbetert de straat’

Als toerist in Brugge viel me op dat er zo weinig staand en lopend gegeten wordt. Alleen in de meest toeristische straten liepen toeristen een frietje te eten. Maar in Amsterdam domineert het als verdienmodel. Want, ga maar na, je hoeft geen dure vierkante meters op te offeren aan tafels en stoelen en je hebt minder bedienend personeel nodig; een grote kostenpost. De wegwerpverpakkingen worden zelfs door daarvoor betalende klanten (ver) je zaak uit gelopen. Het leger toeristen hier vormt één grote zwerfafvalmachine.

Maar de behoefte om zittend te eten en drinken blijft bestaan. De weinige bankjes die Amsterdam biedt, zijn vaak ingenomen door consumerende toeristen. De vuilnisbakken ernaast puilen uit. Er is een oneindige behoefte aan terrassen.

De door de burgemeester voorgestelde vervroegde sluitingstijden in de nacht problematiseren ‘de FEBO-traditie’ in Amsterdam. In de mediterrane traditie gaat het restaurant vooraf aan de dansvloer en worden eten en alcohol drinken daar gecombineerd, zo min mogelijk gescheiden.

Beveiligers nodig bij FEBO

Het uitgaansleven hier staat dichter bij de Engelse traditie van het bingedrinken, afgewisseld met wat functioneel vet eten. In Het Parool van 15 februari zegt Alex: “Na een avond tanken, heb je gewoon honger,” en ook Indiya verzet zich tegen het eerder sluiten van horeca in de nacht: “Als je na het feesten niet meer kan snacken, dan moet je halverwege de kroeg uit om dan maar een bodempje te leggen.” In een snackbar met tafels en stoelen tegenover Paradiso, waar de correspondent een kijkje neemt, zijn er weinig problemen, maar de FEBO verderop heeft wel beveiligers nodig.

Moet er een Febo-muur in de Paradiso komen? Elke kroeg een menukaart met eten? Een minimumaantal stoelen en een deur in de FEBO? Misschien is het dan niet nodig de openingstijden te veranderen, zoals de burgemeester voorstelt. Geef de etende mens een stoel en gebruik dat als crowdcontrol.

* Laatste revisie op 8 maart 2025 door Redactie AC