Geschreven doorIk mag dagelijks op weg naar kantoor over de ODE-brug. Door alle werkzaamheden is het daar een grote ellende met de vele voetgangers en fietsers. Fietsers en voetgangers staan elkaar naar het leven. Ook zonder de werkzaamheden was het al een onmogelijke situatie.
Amsterdammers voelen zich onveiliger in het verkeer dan andere Europeanen. Meer dan vier op de tien Amsterdammers (44%) voelen zich onveilig in het verkeer. Bijna zes op de tien Amsterdammers zegt dat er meer ongevallen zijn sinds de komst van e-bikes, stepjes en fat bikes. Amsterdammers willen af van elektrische deelscooters.
Iedereen klaagt over iedereen
Amsterdammers voelen zich onveiliger in verkeer dan andere Europeanen. Meer dan vier op de tien Amsterdammers (44%) voelen zich onveilig in het verkeer. Bijna zes op de tien Amsterdammers zegt dat er meer ongevallen zijn sinds de komst van e-bikes, stepjes en fat bikes. Amsterdammers willen af van elektrische deelscooters.
Opvallend is dat we niets eens zoveel meer zijn gaan fietsen in de afgelopen 20 jaar. Maar, door snelheidsverschillen, minder sociaal gedrag en niet nadenken over waar je je fiets neerzet, voelt het als veel drukker op straat. Zelfs nu de stad steeds autoluwer wordt.
We ergeren ons steeds meer aan andere weggebruikers zoals over te hard rijden en mobiel bellen. Scooters zijn volop terug op het fietspad. Racen is de nieuwe norm. Tegen het verkeer in ook. Zeker twee derde van de fietsers rijdt met telefoon in de hand of koptelefoon op (en ook voetgangers doen vrolijk mee). Welk telefoontje of app-je kan zo belangrijk zijn dat je daarvoor riskeert in het ziekenhuis te belanden?
Gedrag
Niemand steekt meer een hand uit. Verlichting? Voorsorteren? Niet bestaand… Iedereen lijkt alleen op de wereld. Gedrag is de onbesproken olifant in de kamer. Durft niemand elkaar meer aan te spreken op eigen verantwoordelijkheid en respect voor elkaar? Ik ben bang van niet. De heilige koe heeft plaats gemaakt voor de heilige ikke.
Vorige week was hier een verkeerscontrole voor de deur op fietsers en automobilisten. De 20 agenten hadden het druk. Onbegonnen werk. De smoezen waren ook geweldig; ‘mijn telefoon past niet in mijn zak’.
Nu krijgt vaak de auto de schuld van de drukte. Verandert het uit de stad halen van de auto iets aan ons overmobiele en niet sociale gedrag? Ik weet het niet zeker als je niet weet wat je met de vrijgekomen openbare ruimte gaat doen. Uiteindelijk wordt alles horeca?
Mensenstraten
Het gesprek over mobiliteit in Amsterdam moet gaan over mensen en niet over vervoersmiddelen. Ik ben al langer een pleitbezorger voor mensenstraten. Straten waar slenteren, ontspannen en ontmoeten centraal staan. Straten die aantrekkelijk, veilig en vooral ook inclusief tegelijk zijn. Maar dat gevecht heb ik verloren toen het college de voetganger en inclusieve mobiliteit in Amsterdam definitief buitenspel zette.
Ik merk dat ik zelf inmiddels dapper meega in de ‘ratrace’ op mijn e-bike. Je past je gedrag aan aan het gedrag van anderen. Je niet veilig voelen is de nieuwe norm in het Amsterdamse verkeer. Helaas, leef ermee. Ik heb het opgegeven. Een jakkerfiets, fietshelm op, een grote mond en een stroomstootwapen bij de hand. Ik ben klaar voor het gevecht op straat.
* Laatste revisie op 1 oktober 2023 door Redactie AC