Posted by 
Sinds de uitbraak van de coronacrisis hebben ruim 25.000 Amsterdammers hun stad verlaten. Daar staat weinig nieuwe aanwas tegenover, waardoor de bevolking van Mokum voor het eerst sinds lange tijd krimpt. Ook ik ben daar schuldig aan, want ik vertrek per 1 november uit Amsterdam. Na negentien jaar Nieuw-West verhuis ik naar Haarlem. Een vertrek met een lach en een traan.
Stadsdeelverslaggever Patrick Meershoek vraagt zich in Het Parool van 21 oktober af wat al die vertrekkers beweegt. “Wat gaf de doorslag? De onbetaalbare woonruimte, het progressieve stadsbestuur, de nieuwe parkeertarieven of toch gewoon de leuke nieuwe vriendin die met geen tien paarden is weg te krijgen uit Nieuwegein?”
Voor mij is de reden van vertrek simpel: de liefde voor mijn zoon en vriendin hebben mij de stad uit gelokt. Ondanks de dreiging van COVID-19 lacht de toekomst me toe, maar ik zou liegen als ik beweerde dat weggaan uit Amsterdam geen pijn doet.
Intense relatie
Daar waar de liefde voor Mokum voor velen onlosmakelijk verbonden is met de grachten, musea of kroegen in hartje binnenstad, heb ik een intense relatie opgebouwd met stadsdeel Nieuw-West. Geen gemakkelijk gebied, maar dat was juist ook mijn drijfveer om me er negen jaar lang als lokaal politicus voor in te zetten. Elke uitdaging biedt immers een kans, nietwaar?
Uitdagingen waren er genoeg en zijn er nog steeds volop. Toen ik me twee decennia geleden in Slotervaart vestigde, stonden de perrons van station Lelylaan vol met bewakers van To Serve and Protect. Veiliger dan mijn straat was trouwens niet mogelijk, want in een voormalig winkelpand onder ons appartementencomplex kwamen deze straatcoaches ’s avonds samen om een kopje koffie te drinken voor en na hun dienst.
Sindsdien is er veel veranderd. Op papier is het stukken veiliger geworden, maar dat ervaren bewoners toch echt heel anders. Hangjeugd is mondiger en agressiever geworden. En ja, afgelopen week maakte het oppakken van een inbreker in mijn straat veel indruk, vooral vanwege de grote politiemacht die uitrukte en de speurhond in onze portiek.
Politieke kloof
Veiligheid is nog steeds een heet hangijzer, maar laten we Nieuw-West niet te kort doen door alleen daar over te spreken. Er gebeurt ook veel goeds. Slechte buurten worden opgeknapt, nieuwe horeca gaat straks eindelijk open rond de Sloterplas en er wordt ook veel geld in het stadsdeel gepompt door de gemeente – ondanks de huidige crisis.
Natuurlijk weet ik dondersgoed dat er ook kritiek is op de initiatieven die ik nu noem. Bewoners voelen zich niet gehoord en vinden dat het geld te vaak aan de verkeerde dingen wordt uitgegeven, zoals een dure nieuwe Meervaart in of aan het water. De kloof tussen politiek en burger is groot en de coronacrisis helpt niet mee om die kloof te dichten. Er is scepsis, protest en zelfs intense haat. Kijk maar op Twitter. Politiek wordt door sommigen beschouwd als De Vijand, terwijl lokale politici toch echt gewoon bewoners zijn zoals jij en ik.
Goodwill en vertrouwen
Tijdens het inpakken van de verhuisdozen valt er een folder van de gemeente op de deurmat. Of ik wil meedenken over het nieuwe Osdorpplein. En ja, ook over de nieuwe Meervaart. Dat werd tijd. Wat het Osdorpplein betreft heb ik als politicus al jarenlang inspraaksessies meegemaakt, maar blijkbaar is men nooit uitgepraat. Participatie over De Meervaart was aanvankelijk juist non-existent, met concrete plannen die bewoners uit de krant moesten vernemen. Zo kweek je geen goodwill.
Het vertrouwen moet terugkeren, en snel ook. Alleen samen krijgen we niet alleen corona onder controle, maar bouwen we ook aan een betere stad. Al zullen jullie dat wel zonder mij moeten doen. Ik ga de dagelijkse worsteling tussen Amsterdam en zijn bestuurders missen, maar beloof geregeld langs te komen om van die blinkende stad te genieten. Binnen én buiten de ring.
Jeroen Mirck (D66) zat tussen 2010 en 2019 in de deelraad, bestuurs- en stadsdeelcommissie van Nieuw-West.
* Laatste revisie op 1 november 2020 door Redactie AC
- Amsterdam, kruip uit die kokervisie - 21 december 2023
- Exitgesprek met vertrekkende Amsterdammer - 1 november 2020
- De drive-in coronatest - 15 juni 2020
Ach, vertrekken uit Amsterdam doet altijd pijn! Mijn vertrek was al in 2006, naar Lelystad, een gok maar qua stilte en ruimte een verrijking! Corona of niet, Amsterdam is als je ouder wordt niet meer the place to be. Rust, ruimte, en stilte moet je niet in de Govert Flinck zoeken, daar koop je een paleis voor in Lelystad, naast bos, water en stilte…
Wat ik mis is de ‘oude Albert Cuyp’ van pakwek 20 jaar geleden, sommige musea en wat leuke pleinen, ook uit die tijd. Nu mis ik nog slechts ‘la Tienda’ in de 1e Sweelinck, waar je fantastische culinaire benodigdheden kon kopen, en van heel lang geleden “dansen bij Jansen” in de Handboog (Voetboog?) steeg, en cafe Heuvel, hoekje Prinsengracht.
Lelystad is geen ramp, maar vooral rustig…
ach je kunt er veel woorden aan besteden maar wat maakt het uit?
ieder heeft zo zijn reden en Amsterdam krimpt nog niet zo hard als Venetië…
voor mij is het altijd zo geweest: Amsterdam is een fijne stad om in te zijn, maar minder om in te wonen.
Handige move van de heer Mirck. De explosieven vlogen hem af en toe letterlijk om de oren onder zijn appartementje in het “mooie” Nieuw-West. Maar ja, hoe kleed je de ontsnapping uit dat stadsdeel in, waarvan je altijd beweerd hebt dat het zo “mooi” was? Oplossing alhier: goed verhaal, lekker kort ook.
Milena: dus als je Nieuw-West een mooi stadsdeel vindt, ben je ook verplicht er te blijven wonen? 😉
Arnoud, dat zeg ik toch niet? Ik zeg alleen dat ik het een handige move vind van de heer Mirck. Maar laat hij er wat duidelijker voor uit komen waarom hij het waarschijnlijk niet heel erg zal vinden om daar te vertrekken. Maar dat zal dan wel opgesloten zitten in de ‘lach’ in het “vertrek met een lach en een traan”.