Altijd fijn de horeca in de hoofdstad. Dat welkome gevoel, die service. Dat hippe, dat moderne, dat eigentijdse. Je voelt je gelijk weer thuis na een weekje in de provincie. Goh, wat zijn ze hier toch blij en de tijd vooruit.
Bijvoorbeeld als je twee broodjes wil bestellen in een horecagelegenheid bij een met zijn identiteit worstelende culturele instelling. Rondom de kassa lopen allemaal jonge en hippe medewerkers zenuwachtig rond. Blijkbaar hebben ze iets beters te doen dan service verlenen want ze communiceren voornamelijk met elkaar en hun telefoons. De klanten moeten immers wel beseffen dat het een voorrecht is hier te mogen verblijven.
Modieuze meid
Na lang talmen komt er uiteindelijk toch een modieuze meid met een verveeld gezicht je bestelling opnemen. Je moet gelijk betalen, en na lang aandringen krijg je een bonnetje. Waarschijnlijk omdat zo’n bonnetje een aanslag op het klimaat is en de ecologische voetafdruk van de instelling vergroot.
Vijf minuten later komt reeds de koffie verkeerd, die ze hier latte noemen. Het lepeltje is te klein en verdwijnt in de koffie als je het in de modern en strak vormgegeven mok dompelt.
De gevraagde extra suiker is vergeten. Maar het behaagt de dienster deze toch nog te gaan halen, waarna ze met een nuffige blik meedeelt dat ze nu eerst pauze gaat houden.
Na een kwartier wachten vraag ik aan een andere ober waar de broodjes blijven. Hij vraagt het aan de balie. Hij komt terug met de verheugende mededeling dat er een foutje was in het systeem, maar dat de kok nu de broodjes gelijk gaat maken.
Betalen!
Tien minuten later krijgen we mes en vork. Weer een kwartier later krijgen we daadwerkelijk de broodjes die best lekker zijn. Ze bestaan uit brood onder een berg willekeurig gerangschikte ingrediënten, die doet verlangen naar een ouderwets broodje ros.
Als je voldaan opstaat na je door dit eigentijdse gerecht te hebben geworsteld en de zaak verlaat, staat opeens de meid die de bestelling opnam voor je neus. Ze heeft een kwade blik in de ogen en deelt op kattige toon mee dat je nog niet betaald hebt.
Vrolijk glimlachend toon je haar het bonnetje. Je wenst haar nog een fijne werkdag en zegt dat ze misschien beter even haar nagels kan gaan lakken als ze nog meer van die hippe, moderne en eigentijdse service wil gaan verlenen.
* Laatste revisie op 7 augustus 2021 door Redactie AC
Wat herkenbaar! Ergens een broodje ‘scoren’ op een terras, en vervolgens aan een hoop ‘rituelen’ onderworpen worden: mag ik uw QR code? watte? Ja wat u bestellen wilt. O ik dacht dat u daar voor kwam? Nee, eerst uw bestelling. Mevrouw, ik heb geen smartphone, en ik wil graag 2 koffie (gewoon) en 2 broodjes oude kaas, is dat mogelijk?
Ja dat moet ik eerst met mijn chef overleggen. O mevrouw, doet u verder geen moeite.
Ik was dus in Amsterdam, en ging gewoon naar Kaasiekaasie in de Sweelinckstraat , waar mij zonder enig probleem 2 heerlijke bolletjes oude kaas met prima koffie geserveerd werden.
Deze wereld is behoorlijk verrot, behalve voor de malloten die een smartphone geïmplanteerd hebben… Gewone mensen worden niet meer geaccepteerd…
En ja, een broodje ros, een broodje halfom, of tartaar met uitjes, een patatje mayo met ketchup zonder meer, waar wordt dat nog geserveerd? zonder gezeik, zonder eikebladsla en kappertjes en ansjovisboter en pijnboompitten etc.? En vooral: zonder capsones, gewoon omdat iemand daarom vraagt. En niet: was dat alles, geen caffelatte frappinono etc. geen caffe capsones, echt niet?
Gewoon een broodje ros en een kop koffie, mag dat?
De zaken die dat nog begrijpen zijn in Amsterdam zeer zeldzaam geworden….