Gedurende lange tijd bekroop mij vaak het gevoel dat de mensen in de grote stad, en zéker die in Amsterdam, erg bevoorrecht waren. Alles van kunstgenot tot ander plezier voltrok zich dáár, telkens mee te maken door hooguit een kwartiertje in de tram of op de fiets. En zóveel gratis toegankelijk! Nu is de toestand omgedraaid. Al die openbare deuren potdicht en de stadsbewoner zit opgesloten in zijn woning – en dat zijn toch minder vaak penthouses of riante grachtenpanden, eerder schamele benauwende flatjes of bovenhuizen. Voor mij is er niet zoveel veranderd. Ik wandel of fiets bijna dagelijks, en meest alleen. Doe ik nu misschien nog wel méér dan voorheen, want als dorpsbewoner van het platteland ben ik me bewust van de andere voorrechten die ik steeds heb. Omdat ik direct buiten de deur geen uitlaatgassen en ander ongerief opsnuif, en omdat ik toch meest alleen ben, merk ik niets van de anderhalve meter beperking.
O ja, anderhalve meter
En de natuur gaat zijn vertrouwde seizoensgang, opvallend want de lentezang van vogels valt meer op en de bloeitijden zijn vervroegd. Ik zag de brandganzen zich verzamelen voor de grote lentereis naar hun broedgebieden. Ik zag de hommels uitvliegen, gebruikmakend van vroege bloemengeuren, ondanks de schrale winden. Ik hoorde het druktemaken van de ringmussen in de hoge hagen.
Er wordt nog steeds mest uitgereden, geploegd, en de wilgen worden geknot. De paadjes op de dijk zijn smal, soms kom je iemand tegen, die een stukje vóór je al uitwijkt naar de grasberm: oja anderhalve meter. En is de ander in gedachten verzonken dan ga ik zelf een stukje opzij.
Plakkerige stang
Maar eten moet je soms gaan halen – in een ander iets groter dorp. Daar staat een groot bord bij de winkelwagens: In verband met… enzovoorts. Met een mandje mag ik er niet meer in: ”Ook voor één boodschap is een winkelwagen verplicht”. Binnen langs de schappen zijn dwarse rode strepen op de vloer geplakt, op telkens anderhalve meter, ook bij de kassa’s: Houd afstand. Ik zie nog onbeheerde kinderen rondlopen, een jochie probeert een berg toiletrollen te beklimmen, geen vader of moeder in zicht – het blijft moeilijk laveren. ”Paracetamol, één doosje per klant”. Koortsthermometers zijn al vier weken uitverkocht in heel het land. De stang van mijn winkelwagen voelt wat plakkerig. Straks thuis meteen maar heel grondig handen wassen.
Terug tussen de akkers en de weilanden lijkt er niets veranderd, je zou bijna denken: niets aan de hand.
© foto: It Lege Midden, Fryslân – Akker en weidelandschap. Eigen foto JZ.
* Laatste revisie op 31 maart 2020 door Redactie AC